Waar deze periode voornamelijk over ging is om te onderzoeken wat nu mijn passie is. Zoals je in periode 4 en de workshop ziet, lijk ik een voorliefde te hebben voor oude geleefde omgevingen.
Maar wat moet ik er mee? Mijn onderzoek was om door er mee bezig te zijn een antwoord te vinden.
Een beeld zelf beginnen in plaats van een opstapje (kelder, fabriek) te hebben.
Achteraf gezien heb ik zelf een opstap gecreëerd door te veel vast te klampen aan de benadering.
Ik heb iedere keer een lege plank gebruikt en materialen gezocht die mij aanspraken.
De onderstaande werken hebben mij wel verteld dat ik een 'installatiekunstenaar' ben.
Ik moet niet op een doek of iets dergelijks werken. Wil ik spelen met beleving, moet ik het ook ruimer aanpakken.
Dit is het laatste werk wat af is gemaakt deze periode.
Het laat zien welke sfeer ik mooi vind. Het heeft ergens geen inhoud, het is te persoonlijk.
Saai voor een ander omdat het ook geen emotie bevat. Het is goed dat ik dit gemaakt heb, maar het is ook iets waar ik nooit mee verder moet gaan.
Het maakt mij niet uit wat er op een doek komt. Ik heb hier stof gebruikt om me te laten helpen door de textuur ervan. Dus om een meer driedimensionaal werk te maken waar de explosie dus ook meer tot zijn recht zou komen. Een uitprobeersel, maar gefaald zou ik nu zeggen.
De gedachte
De actie
Mijn eerste schilderij deze periode.
Hierin speel ik met de stedelijkheid en de natuur, waarin een soort samensmelting plaatsvindt, maar waarbij er alsnog een duidelijk contrast tussen beide partijen is blijven bestaan.
Het is een tekening waarbij ik getekend heb vanuit de directe beleving. Geluiden kregen vormen, beelden kregen een positie in de tekening, ook al waren ze in de tijd al weer voorbij.